spotkać wielbicielkę Kubusia Puchatka
W domku blisko lasu ona sobie żyje
rączki ma i nóżki, główkę no i szyję
Imię ma po babci
któremu jest rada
Bo to imię rzadkie
a brzmi ono Ada
Gdy w bajce lub w życiu komuś bardzo źle
Ada roni łezki i pomagać chce
Mamie często mówi, że ją bardzo kocha
a jak mamy nie ma
To w kąciku szlocha
Fantazję ma wielką i zgadnąć to sztuka
Czy dziś jest księżniczką, czy też miodu szuka-
-w stumilowym lesie razem z jej idolem
co w tym lesie robi przeróżne swawole
Czarne oczka kryją wielkie tajemnice
i są takie zmienne jak Ady spódnice
Spódnice sukienki i wszystkie buciki
Muszą być różowe jak Pony kucyki
I to własnie taka ,jest mała Adusia
Wielka przyjaciółka Puchatka Kubusia
Piękny wiersz.Z pewnością kiedy Ada dorośnie będzie czytała go z wielkim wzruszeniem i dumą.
OdpowiedzUsuńPrześliczne! Ile w tym miłości Gabrysiu :) A Ada jest cudna! I te zmienne jak jej spódnice czarne oczka! Bardzo, bardzo mi się spodobało.
OdpowiedzUsuńUśmiechy ślę i Tobie i Adzie :)
Basia
Adusia to taka moja "przyszywana wnusia"-córka mojej Przyjaciółki, na którą przelewam moje niespełnione "babcine instynkty" :-).Dziękuję Basiu
Usuń