Mikołaj - bajka dla dzieci

Jadąc do Dorohuska, napisałam pierwsze w życiu opowiadanie - prozą. Miało być niespodzianką dla dzieci na spotkaniu w szkole.

Spotkanie jednak nam nie wyszło, czego bardzo żałuję. Myślę, że będzie okazja straty nadrobić. 

Nie miałam okazji dzieciom opowiadania przeczytać osobiście, ale myślę, że panie w szkole dorohuskiej i nie tylko doskonale zrobią to w moim imieniu

Moja ś.p. siostra Basia i ja razem z Mikołajem

Piotruś otworzył oczy.
Było bardzo wcześnie rano i wszyscy jeszcze spali. 
Rodzice w swojej sypialni na piętrze, a babcia w pokoju obok.
Nagle dotarło do Piotrusia, jaki dzisiaj jest dzień i postanowił wybrać się na przechadzkę po domu.
Założył ciepłe kapcie, bo pamiętał jeszcze o swoim niedawnym bólu gardła.
Zwykle nie budził się tak wcześnie, ale... no właśnie... to dziś w nocy miał przyjść Mikołaj.
Piotruś najpierw wsunął rękę pod poduszkę. To tam zazwyczaj Mikołaj zostawiał swoje prezenty.
Dziś jednak było inaczej. Pod poduszką nie było nic.
Michał - kolega Piotrusia, powiedział kiedyś, że Mikołaj nie istnieje, ale babcia słysząc to odpowiedziała bez namysłu, że Mikołaj istnieje dla tych, którzy w niego wierzą.
Cóz było robić, Piotruś wierzył z całych sił. I nic?...
Może Mikołaj pomylił pokoje? Przecież było ciemno.
Mógł przez pomyłkę wsunąć prezent pod poduszkę tatusia.
Eeee, chyba nie, przecież by poznał. Tatuś większy jest znacznie od Piotrusia.
Zamyślony usiadł na schodach prowadzących na piętro do sypialni rodziców.
Zapomniał o babcinej przestrodze, by nie siadać na zimnym.
Zamyślił się...
Tymczasem za oknami zaczęły błyskać światełka. 
To dzieci z latarenkami wesoło maszerowały na Roraty.
Piotruś nie chodził. Czasem się z tego cieszył, bo mógł leżeć w ciepłym łóżeczku, podczas gdy inne dzieci w mroźny poranek szły do kościoła. Ale częściej było mu żal. W szkole dzieci dzieliły się wrażeniami i chwaliły zbiorami obrazków.
Parę razy z babcią wybrał się na Roraty, jednak skończyło się to anginą. Mama w obawie o zdrowie Piotrusia, które było jakieś takie słabe, nie pozwalała mu już więcej na nie chodzić.
Od kiedy pamięta, był bardzo delikatny i chorowity.
Teraz pomyślał, że pewnie tak samo jak rok temu, na Roratach - Mikołaj poczęstuje dzieci cukierkami. 
Michał nigdy nie zapominał o swoim koledze i pewnie dziś także zabierze cukierek dla Piotrusia.
Za oknami robiło się coraz jaśniej i Piotruś zaczynał tracić nadzieję na prezent.
Teraz już był prawie pewien, że Mikołaj o nim zapomniał.
- Może nie byłem wystarczająco grzeczny?
- Może dla tego, że nie ma śniegu? - myślał.
Smutno mu się zrobiło. Może za słabo wierzył w Mikołaja? Babcia mówiła, że trzeba mocno wierzyć.
W ubiegłym roku dostał całą serie książek o egzotycznych zwierzętach takich, które żyją w ciepłych krajach. 
Miłe były to wieczory, kiedy ktoś czytał Piotrusiowi te książeczki. Poznawał wtedy zwyczaje zwierząt żyjących w dalekich krajach.

Uwielbiał takie chwile, kiedy w piżamce pod kołderką leżał, a babcia lub mama mu czytały. 
Piotruś przymykał oczy i wyobrażał sobie, że żyje wśród tych zwierząt.
Nagle jego rozmyślania przerwało jakieś skrzypnięcie. Dobiegało z dołu. Serce Piotrusiowi na chwilę zamarło, po czym szybko zbiegł, by schować się pod kołderkę. Nie wiedział czy trzęsie się zimna, czy ze strachu.
Kiedy zbliżał się do łóżka usłyszał cichutkie popiskiwanie.
Stanął w drzwiach i nie wiedział co ma robić.
Wtem róg jego kołderki uniósł się w górę i Piotruś zobaczył coś niezwykłego.
Maleńką białą mordkę z czarnymi plamkami w okolicach oczek. 
Oczka spojrzały na Piotrusia figlarnie, a potem wytoczyła się reszta należąca do oczek, zeskoczyła na podłogę i... zrobiła sporą kałużę.
W drzwiach pojawił się rozbawiony tata.
- Mikołaj nie chciał go za długo męczyć, zbyt malutki na daleką podróż. Zostawił Mikusia pod twoją opieką, bo wiedział jak bardzo marzyłeś o piesku.
Za rok sprawdzi, czy dobrego opiekuna wybrał dla swojego imiennika.
Piotruś zaniemówił. 
Tyle lat prosił rodziców o pieska i nigdy nie chcieli się na niego zgodzić.
A Mikołaj? On jeden wysłuchał - Piotruś przecież tak mocno wierzył.
Ważny musi być Mikołaj, skoro nawet rodzice mu nie odmówili.
Ależ był teraz szczęśliwy.
- Po południu pojedziemy na zakupy, po niezbędne rzeczy dla twojego Mikusia - powiedziała mama, stając obok rozbawionego taty.

Piotruś przecież wiedział, że Mikołaj go nigdy nie zawiedzie.
 Dlaczego zwątpił? 
Nigdy już nie pomyśli, że mógł o nim zapomnieć.
Teraz Piotruś musi dołożyć wszelkich starań, by Mikołaja nie zawieść.
Musi stać się dobrym opiekunem dla niezwykłego pieska, bo za rok przecież Mikołaj to  sprawdzi...