Gabrysia - dzieciom "Mikuś - anielski pies"

   Dzisiaj przedstawiam Wam dalsze przygody Piotrusia i jego pieska. Pamiętacie? Tego, którego zostawił Mikołaj. Kto nie poznał Mikusia  zapraszam do zakładki Gabrysia dzieciom. 

W Bajce o Mikołaju jest początek przygód naszych przyjaciół. 

Zgodnie z życzeniami - jest i będzie ciąg dalszy opowieści. Proszę o propozycje - jaki tytuł może nosić  cała opowieść w odcinkach.

    Zima była do tej pory bardzo łagodna. Momentami nawet przypominała wiosnę. 

Mróz złapał w ciagu jednej nocy i to taki, że Piotrusiowi zamarzały końcówki palców - nawet w rękawiczkach. 

Tylko Mikuś nic sobie z mrozu nie robił. Wesoło skakał i biegał po ogródku.

- Dobrze że ma gdzie się wybiegać - mówiła mama - i nie trzeba z nim ciągle spacerować, bo byśmy zamarzli. 

Piotruś do ogródka zabierał małą piłeczkę i razem się bawili. Piotruś rzucał, a Mikuś odnajdywał ją nawet w krzakach i przynosił . 

Mogli się tak bawić w nieskończoność.

Pewnego dnia wieczorem Mikuś pobiegł za piłeczką i długo nie wracał. Piotruś się bardzo zaniepokoił, bo mróz był ostry i zaczął martwic się, że mały przyjaciel zamarznie w krzakach.

Pobiegł po tatę i razem zaczęli szukać Mikusia przyświecając sobie latarką.

- Ogrodzenie przecież jest szczelne - nigdzie nie mógł się wydostać - powiedział tata.

Wołali, szukali i nic. Piotruś zaczął płakać i łzy zamarzały mu na policzkach.

Nagle usłyszał szczekanie i było to szczekanie bardzo znajome.

Serce zaczęło mu szybciej bić. Dobiegało zza płotu i tak jakby z domu obok. Zawołał tatę i razem poszli do sąsiadki starszej pani, która obok nich mieszkała sama.

Jej dzieci już dawno wyjechały za granicę, ale ona nie chciała do nich dołączyć. Babcia nie raz chodziła do pani Ani na herbatkę, ale teraz w taki mróz nie wychodziła z domu bo dokuczała jej astma.

Tata zadzwonił - dzwonek znajdował się przy furtce. 

Nikt się nie odzywał tylko słychać było szczekanie Mikusia. Teraz już wiedzieli napewno, że to on.

W środku paliło się światło, ale nikt w dalszym ciągu się nie odzywał.

Tata postanowił, że nie ma na co dłużej czekać tylko trzeba sprawdzić co się tam dzieje.

Przeskoczył przez płot, a Piotrusiowi kazał poczekać.

Minęło może dziesięć minut i tatuś przyszedł do furtki z kluczami, by Piotrusia wpuścić. Kiedy wszedł do środka wszystko się wyjaśniło.

 - Najukochańszy piesek - aniołek - wzruszona sąsiadka głaskała  Mikusia po główce i miała łzy w oczach. 

Piotruś nic z tego nie rozumiał.

 - Wczoraj przewróciłam się i skręciłam nogę w kostce - tłumaczyła pani Ania - poszłam do lekarza i zabandażowali mi nogę aż do kolana. Dzisiaj rano wstałam z takim bólem, że nie mogłam się ruszyć. Nie mogłam dojść do telefonu, a telefon komórkowy w nocy mi się rozładował. 

Nie wiedziałam jak mam wzywać pomocy. Noga spuchnięta jak balon, chyba są jakieś komplikacje. 

- Anioł - nie pies - mówiła ze łzami w oczach.

- Okno w piwnicy było uchylone i maluszek jakoś się wcisnął. Drzwi od wczoraj nie zamknęłam, bo tam właśnie na schodach skręciłam nogę. Takim sposobem mnie tutaj znalazł.

Tata Piotrusia szybko poszedł do domu żeby przygotować samochód do drogi. Trzeba było jechać szybko do szpitala, by jakiś lekarz sprawdził co z nogą było nie tak.

Piotruś zabrał Mikusia do domu. Nie mógł na niego nakrzyczeć prawda?

 Gdyby nie Mikuś, pani sąsiadka musiałaby długo czekać na  pomoc.

Mama po wysłuchaniu całej historii  uśmiechnęła się i powiedziała.

 - Wygląda na to, że czasem anioły przybierają także postać piesków.