Ponad...

Fot.Magdalena Winnicka

Nieważnymi słowami,

myślami prowadzącymi do...nikąd

nie zaśmiecaj 

darowanego Ci dnia… 

Długim i nikomu niepotrzebnym

 milczeniem

 serca też zasmucać nie warto 

Bo tylko Czas...

On władzę trzyma w swych dłoniach

i on szyderczo śmieje się

ponad tym wszystkim

Jakże malutkie

to nasze zabieganie...

zasmucanie...

zatroskanie...

Budowanie - nikomu niepotrzebnego

napięcia

Po co?…

Nie można

tak po prostu?

 podejść 

i czułym ramieniem 

otoczyć 

 Patrząc w oczy powiedzieć

„dobrze, że jesteś"?

Październik

Fot. Gabrysia K.




Dostojnie po świecie
spaceruje Październik

Przygasił nieco

wieczorne oświetlenie

Przyciszył ptasie śpiewanie

Cierpliwie wkłada

do jesiennego 

schowka 

cały nieporządek, 

który spotka na swojej drodze

Kolory światu nadał -

 nieco stonowane

by oczy i serca

mogły odpocząć...

Po rażącej zieleni wiosny

i rozpalonej żółci lata

Przechadza się 

i cichym szeptem

w powiewach wiatru

za zamkniętymi oknami

przypomina o przemijaniu...

Sny

Fot Gabrysia K.

Czasami śnię sny kolorowe

namalowane

resztkami farb, 

z których powstawał

obraz zachodzącego słońca

A czasem -  czarno białe, 

jakby pióra anielskich skrzydeł

zaplątały się 

w czarne myśli...

w nocy - jakby czarniejsze

A czasem sny mają barwę zielonych odcieni

nadziei

lub barwy jesiennych liści,

pełnych ciepłych wspomnień...

Te dobre sny

chciałabym sercem posłać tym,

którzy daleko i czasem

 złe sny miewają

bo i tak bywa... 

A kiedy nic nie śnię,

wtedy na anielskich skrzydłach

uniesiona

podróżuję tam,

gdzie na jawie nikt o mnie 

nie pamięta

Jesienne anioły

Fot. Gabrysia K.

Po to dał Bóg niektórym aniołom stopy

by mogły stąpać

 po dywanie usłanym

 z jesiennych liści

Żeby sercem mogły zbliżyć się

 do serca

zagubionego człowieka

Zostawić swe ślady

i ułożone z kasztanów 

drogowskazy

By skrzydłom dały odpocząć na chwilę

i na swych giętkich 

i niepewnych stopach

przez chwilę pod rękę,

jak z bratem,

jak z siostrą 

poczuły, że bardzo 

są na ziemi potrzebne

Wyglądają jak Ty i ja…

 tylko jakoś tak dziwnie

 leczą 

nieuleczalne

 i zmieniają wszystko 

co na swej drodze spotkają

na lepsze

Mosty

Zapora Rożnowska

Z łagodnością spadającego

jesiennego liścia

Z cierpliwością leżącego

owocu kasztana,

który nie wie

jak czeka go los

Z miłością ciepłą

jak promienie

jesiennego słońca, gdy

między drzewami...

w chowanego….

Chciałabym stanąć

na mostach, których przecież

nigdy

nie spaliłam

Z delikatnego babiego lata

utkać bym chciała

dywany

Zgliszcza, których czas 

nie zdołał jeszcze

obrócić w pył

zmieniłabym 

w mosty - wielobarwne...tęczowe...

Kuszące swoim pięknem

zapraszające….

Rozdział drugi

Fot.Bożena Kabat

   Z wielkim wzruszeniem i radością, chcę się podzielić z Wami tym, że przed chwilą moje wiersze zredagowane i ułożone w całość, powędrowały do Lublina, do wydawnictwa Polihymnia.
Czuję doniosłość tej chwili i dlatego nie mogę spać :-)))
Teraz tylko pozostaje czekać w nadziei, że może  za miesiąc… będę trzymała w rękach ( i mam nadzieję -  nie tylko ja..) mój pierwszy tomik wierszy.
Dziękuję za cichutkie szepty, te "bez poganiania…ale czekamy na kolejne wiersze..:-)))
   Moje podróżowanie dobiegło końca, wiersze poszły do druku, więc spokojnie i bez pośpiechu mogę dalej dzielić się z Wami tym, co mi w duszy gra… i tym samym rozpocząć kolejny rozdział mojego bloga.

Powrót

   Wiersz dedykuję wszystkim cudownym Osobom, dzięki którym mój pobyt w Lublinie i Nałęczowie był jednym z najwspanialszych moich przeżyć.
Dziękuję Gospodarzom Monisi i Marcinowi za cierpliwość, wspaniały chlebek i…sery…Michałowi za pokój:) Miłoszowi za uśmiech.
Moim przewodniczkom Basi, Jagódce i Marii za to, że poznałam Lublin i "dom z duszą" - (Mario dziękuję). Basi dziękuję za chwile wzruszeń, kiedy (bez uprzedzenia ) swoje autorskie spotkanie rozpoczęła ….moim wierszem…(tusz mi się rozmazał..)
Rodzicom Basi, którzy mnie "adoptowali"- dziękuję :)
 i "Panu Stokrotce",że pozwolił mi jechać :)

Ogród  Saski Lublin

Zabieram na zawsze…

bo tak czuję…

bo…dostałam…

bo…moje

Wracam z sercem pełnym darów

Każdy jego kącik wyłożę miękka tkaniną

czułości, 

by zimno dostępu nie miało

Dla zmęczonych

przygotuję poduszki

wypełnione

uściskami serdeczności,

które jeszcze ciepłem 

w moich ramionach

pulsują

Z tęsknoty -  innej niż wszystkie

uszyję firanki,

by móc wyglądać

następnego spotkania…

Co ważne...

Wschód słońca w Gródku nad Dunajcem

Drogi poplątane 

myśli rozbiegane -

- na wszystkie strony

Tak trudno czasem

ułożyć w logiczną całość...

Tak trudno czasem znaleźć chwile

na spojrzenia

w siebie

Tak czasem z sobą... do ładu dojść,

jest trudno

By to co nie ważne,

ominąć

Nie zajmować swoich

i tak już za szybko

 pędzących myśli

Z sobą w milczeniu ustalić,

 co tak naprawdę ważne

na już…

bo - „potem”-

już może nie nadejść

Do Anioła

Fot. Gabrysia K.

Aniele cierpliwy,

o sercu łagodnym,

jak falujące z wiatrem piórko

z Twojego skrzydła

- ogrzej

Aniele zamyślony,

jak zagubiony wędrowiec,

pośrodku wielkiego miasta

-poprowadź

Aniele zatroskany

o moje niesforne serce

-uspokój je

Szepnij modlitwę,

naucz czekania...

cierpliwego wpatrywania się

 w płomień gasnącej świecy

Bądź przy mnie

blisko

Moja dłoń w Twojej...

blask świecy...

 nic więcej….

Przebaczenie

Fot.Gabrysia K.

Zapodziało się…

wystraszone…

zahukane…

Jak małe dziecko we mgle

Kiedyś jeszcze miało nadzieję,

że jakoś to będzie

Zacięte usta jednak

nie dały mu dojść do głosu

Czuje,że powoli traci siły

zaczyna się dusić

Zbyt długie oczekiwanie

odbiera już powoli resztki złudzeń

Przecież tak chciało pokazać 

co potrafi..do czego jest przeznaczone

Zagłuszone, zasypane 

niepotrzebne

I... wcale nie chce

 siedemdziesięciu siedmiu...

ani nawet siedmiu...

Tylko ten ten jeden, jedyny raz

A... kiedy przebaczysz 

wreszcie poczujesz wolność….

Poczujesz w swych skostniałych 

z zimna dłoniach 

jak serce zaczyna Cię rozgrzewać

miłością...

Zagubione

Fot. Gabrysia K.

Zagubione...

I trudno prosić o pomoc 

św. Antoniego,

który cierpliwie szuka,

nawet kosztem... swojego snu

Coś się zgubiło

po drodze

Może przez jedno niepotrzebne słowo,

może przez gest

źle zrozumiany

A może 

przez roztargnienie,

jak  z nie zapiętej torebki

- z serca wypadł

Boski czek

na okaziciela

Ktoś inny go znalazł,

a Ty pod rękę

 z Antonim

bezradnie...

w słabym świetle księżyca...

Prawie po omacku

czepiasz się jeszcze nadziei

na cud

Bajka o zapomnieniu

Fot.Gabrysia K.

Niebieski Latarnik

latarnię postawił

Nie daleko brzegu

Drogę wskazywać miała...

Zagubionym wielkim łodziom

i łódeczkom bezradnym

Wszystko jej dał,

co potrzebne było

Latarnia jakby

nagle

zapomniała

jakie jest jej zadanie

Zaświeciła światłem tak jasnym 

i niezwykłym, 

że sama sobą się zachwyciła

Przyglądała się ciągle - zachwycona sobą

w morskiej wodzie

A czasem świeciła tak jasno,

że trudno było dostrzec coś

oprócz niej

Nawet nie zauważyła

w swej pysze

ile ofiar ma 

na swoim koncie

ile łodzi rozbitych

ile poranionych  ciał i…

serc

Tylko Latarnik znad chmur zagląda zatroskany

Nie tak miało być…

nie tak….

Czas zatrzymany

Fot.Gabrysia K.

Zatrzymanie czasu...

 W promieniach słońca,

w zamkniętych w tafli

uspokojonej wody

 Błyszczące,kuszące, nieruchome...

Czas złapany na fotografii

zatrzymany na potem...

W pięknie tańczących mew...

 W falującym podmuchu

 nieśmiałego wiatru,

który boi się zburzyć

namalowany w jeziorze pejzaż

piękniejszy od rzeczywistego ...

Zatrzymany cały świat

przystanął, by nabrać głęboko

nowego powietrza

 i na nowo spojrzeć z miłością

na codzienność...