Bajka o czasie

Na początku Stwórca dał człowiekowi

czas

i drugiego człowieka

który na wspólne czasu spędzenie

obok zawsze czeka

Na początku ludzie w jednym kierunku szli

i zawsze dla drugiego

otwarte były drzwi

Wspólne były rozmowy 

wspólne nawet było śpiewanie

a wieczorami wspólne radosne 

biesiadowanie

I to Stwórcy chyba się podobało

bo czasu się wcale wtedy nie marnowało

Potem nie wiadomo z jakiej przyczyny

człowieka obok 

zastapiły maszyny

A czas stał się walutą niedogonioną

przez wszystkich najbardziej w świecie 

upragnioną

I czas się skurczył 

całkiem go  człowiekowi brakuje

a inny ciągle w ekran z nadzieją się wpatruje

 Wpatruje się w ekran telefonem zwany

 i coraz bardziej czuje się

odrzucany

"Zadzwonię wieczorem", "jestem na spotkaniu"

i człowiek tak spędza  wieczory 

na czekaniu

I tak czas znika w próżnię odlatuje 

a człowiek nawet nie wie co tak naprawdę 

marnuje 

Stwórca cierpliwie przygląda się z góry

rozsuwa chmury i z niedowierzaniem

głową kreci 

A przecież na początku miał takie dobre chęci

I myśli że tak mało przecież trzeba  

by drugiemu człowiekowi 

uchylić rąbek nieba