Markowi

Nie było nam dane 

napić się wspólnie tej ostatniej...

herbatki

Wybrałeś już inne, lepsze miejsce

i smaczniejsze jej odmiany

Tam pewnie 

anielskimi dłońmi podana

smakuje znacznie lepiej

I ból Twój towarzysz 

nie ma tam już prawa wstępu

Został tutaj

w sercach tych,

którym Twoja obecność

 została zabrana

Za wcześnie

Jak zwykle 

Bo na śmierć nigdy 

nie ma dobrego czasu

Zarezerwuj mi TAM piękną filiżankę

mój dzielny Kuzynie

Przy niej powspominamy 

nasze 

dziecięce wybryki

Herbatka z Aniołem

Usiądź obok

 Aniele

Nic nie mów

tylko bądź

Czasami tęsknota 

boli bezsilnością

Lecz to mija - szybciej 

- niż łza stoczyć

 się z policzka zdąży

Razem herbatkę wysączymy 

powoli

A ja Ci opowiem to 

czego inni słuchać

nie chcą

 I niech tak zostanie

Szkoła Podstawowa - powrót do dzieciństwa

Zostałam zaproszona do szkoły - szkoły mojego dzieciństwa. Jest to Szkoła Podstawowa nr 6 w Siemianowicach Śl. Wczoraj odbywało się tam Święto Szkoły i okazało się , że zostałam tam przyjęta z takimi honorami, na które kompletnie nie byłam przygotowana. Najpierw była uroczystość na sali gimnastycznej podczas której  dzieci prezentowały swoje inscenizacje związane tematycznie z książką

Po części oficjalnej, spotkałam się w świetlicy z kl. 1 A , aby poczytać dzieciom i zaprezentować swoją twórczość.

Nie musze chyba Wam mówić jakie to było wzruszające przeżycie. Najbardziej się wzruszyłam, kiedy Pani Dyrektor pokazała mi Kronikę szkolną, w której odnalazłam  siebie sprzed lat.

Kto zgadnie gdzie ja - to ja? :)

Oczywiście na taką okazję musiałam napisać wiersz, który jedna z pań pięknie na akademii przeczytała, bo mnie wzruszenie ścisnęło gardło ;)

Szkoła

Po latach może trzydziestu

a może i z odrobinką

Wracam do miejsca gdzie kiedyś

bywałam jako dziewczynka

Powiem Wam dziś  w zaufaniu

przez kozła skakać się bałam,

a z innych przedmiotów kłopotów

żadnych większych nie miałam

Tarcza niebieska widniała

na każdym z moich ubranek

mama ją przyszywała

by była gotowa co ranek

Bez tarczy przy wejściu  do szkoły

czasami nas nie wpuszczano,

albo w najlepszym wypadku

w zeszycie zapisywano

Mundurek niebieski miałam

i biały przy szyi kołnierzyk

Codziennie czyściutki być musiał

wyprany i całkiem świeży

Na przerwach na szkolnym podwórku

czasami się w gumę skakało

i wierzcie mi, nie raz tej gumy

w majtkach nam brakowało

Skakanie było ważniejsze

niż różne inne sprawki,

bo nikt nie chciał na boku

zajmować  samotnie ławki

A najpiękniejsze godziny

z mych pięknych  szkolnych lat

spędziłam w bibliotece

poznając książek świat

Dwójka też się trafiła

nie raz i nawet nie dwa

lecz każdy prawdziwy uczeń

co najmniej jedną dwójkę ma

Takie  wspomnienia zostały

 z mojego szkolnego poletka

Gdzie dzisiaj z radością powracam

jako dorosła poetka

Misiaczkowo cz. 2

KLIK cz. 1

Michałek dzisiaj  wstał niewyspany

przytulił się mocno  do  swojej mamy

Bo w bardzo był kiepskim humorze

A mama tylko wzdychała „ mój Boże”

Tata Michałka w lesie się trudził,

a misiek malutki w domu się nudził

Mama przy kuchni od rana się krzątała

I na Michałka uwagi nie zwracała

Miś w końcu na pomysł taki wpadł

nie będzie dziś w domu obiadku jadł

Lecz do termosu obiadek spakuje

i do lasu - do taty z obiadkiem powędruje

Tata na pewno się bardzo zdziwi

 bo w lesie suchym prowiantem się żywi

I pewnie z tego zmarznięty jest cały

-  pomyślał z troską nasz misio mały

Przygotował sobie termos i chochelkę

wdrapał się na krzesełko niewielkie

Zupki nalał dla taty swojego

i szybko pobiegł do lasu pobliskiego

Z daleka słyszał misiu piły wycie

i słyszał także serca swego bicie

Bo troszkę się Michałek bał

że tak bez słowa mamie z domku zwiał

Mama samego by go nie puściła

za mały jesteś- pewnie by mówiła

 Michałek jest  przecież całkiem duży

i wcale nie boi się samotnej podróży

No może troszkę –no  może odrobinę

Przełyka nasz Michałek  ze strachu szybko ślinę

Lecz misiu już piłę słyszy z głębi  lasu

więc nie marnuje na strach swego czasu

c.d.n .

Pośpiech

Znów za szybko bije

i tak już niespokojne

Znowu dokądś się wyrywa

zawsze przodem

Ech to moje serce

nigdy nie zrozumie,

że 

nie należy się śpieszyć

Pośpiech nikomu nie 

jest potrzebny

Szczególnie sercu

W pewnym wieku

śpieszyć się 

nie wypada

Gabrysia - dzieciom „ Misiaczkowo”

W czasie jednego ze spotkań w Lublinie - z dorosłymi, pewna pani ( pozdrawiam) zapytała, dlaczego nie piszę nic o swoich misiach. Oczywiście pomysł musiał dojrzeć. 

Dzieci, z którymi spotkałam się tydzień temu w Lublinie, Dorohusku i Świerżach - są już wtajemniczone i znają mój nowy projekt. ( mam nadzieję, że rysunki się tworzą...) 

Dziś projekt ujrzy światło dzienne. Mam zaszczyt przedstawić Państwu rodzinkę..... ( czeka nowy konkurs na wymyślenie nazwy rodzinki...) 

Nie wiem, czy takie miejsce znajdziemy

gdy razem nad wielką mapą siądziemy

Ja już je kiedyś w swym życiu widziałam

lecz gdzie to było? Już zapomniałam

Widziałam tam domek nie duży wcale

i nie mieszkały w tym domku krasnale

Żyła tam sobie niewielka rodzinka

był tata i mama, mieli też synka

I teraz wam powiem o nich dwa słowa:

to była prawdziwa rodzinka misiowa

Mieszkali razem w domku maleńkim

od rana już słychać było piosenki 

To mama misiowa pięknie śpiewała,

no i do tego  śliczny głos miała

A tata czasami mruczał coś basem

gdy spacerował z synkiem pod lasem

Mama na imię Michalina miała,

a syna imieniem Michałek  nazwała

Barnaba na imię miał Michałka tata

był bardzo poważny, bo miał już swoje lata

Dzisiaj rodzinkę Wam pięknie przedstawiłam

i mam nadzieję, że zaciekawiłam

Bo to bardzo wesoła rodzinka,

 o której opowiem

w kolejnych odcinkach